[Butteriseok]

“ฉันลืมไปเลยว่าจะพูดอะไร…”

It’s Just A Burning Memory - มันก็แค่ความทรงจำที่ถูกเผาไหม้
ฉันไปทำอะไรผิดเหรอ ฉันกับเธอมันก็คนเหมือนกันไม่ใช่หรืออย่างไร ทำไมต้องพยายามเขี่ยฉันทิ้งล่ะ เพราะว่า “มันไม่มีจุดยืนระหว่างพวกเราสองคน” เหรอ แล้วเธอก็ส่งเพื่อน ๆ ของเธอมาแกล้งฉันวันไม่เว้นวัน จนฉันเริ่มรู้สึกแย่ แย่มาก ๆ แต่ฉันทนมันได้ ใช่…
We Don’t Have Many Days - พวกเราเหลือเวลาไม่มาก
ฉันทนการกลั่นแกล้งของไลลาเรื่อยมา มันเริ่มรุนแรงเรื่อย ๆ เพื่อนของฉันก็เริ่มแบนตัวฉันเองแต่ยังเหลือเพื่อนอีกคนหนึ่ง ยูริ เธออยู่เคียงข้างฉันเสมอ จนวันนั้นมาถึง ไลลาเรียกฉันในวันที่ฝนตกที่หน้าผา และเรื่องนั้นก็เริ่มต้น ทุกอย่างที่ทำให้ฉันต้องกลับมาแก้แค้นเริ่มต้นขึ้น ฉันรู้สึกเหลือเวลาไม่มากแล้ว…
The Loves Of My Entire Life - ความรักตลอดชั่วชีวิตของฉัน
ฉันตัดสินใจว่าจะเป็นคนใหม่ เริ่มดำเนินการตั้งแต่ตอนนี้เลย และฉันก็ได้พบความอัศจรรย์ และได้พบคนรักใหม่หลังจากที่ไลลาแย่งกียุลไปจากฉัน ฉันที่เย็นชาตายด้านแต่ฉันมีแผนที่จะพังทลายตัวไลลาและแฉทุกอย่างให้ทุกคนเห็น ฉันแค่ต้องการเวลา…


A Losing Battle Is Raging - การต่อสู้ที่ไร้หนทางกำลังปะทุ
ฉันกำลังล้างแค้นฉันจำได้ แต่มันแปลกอยู่นะ ทุกคนที่อยู่รอบตัวฉันพยายามเข้ามาสนิทสนมกับฉันราวกับว่าทุกอย่างไม่เคยเกิดขึ้น ฉันพยายามรีดเค้นความทรงจำที่เกิดขึ้นในสมอง แต่มันขาด ๆ หาย ๆ พอเจอมันกลับเป็นอะไรที่ยืดยาวเหลือเกิน ฉันสับสนเหลือเกินสิ่งไหนจริงสิ่งไหนเท็จ
I Still Feel As Though I am me - ฉันยังรู้สึกว่ายังเป็นตัวของฉัน
ฉันจำได้ว่าตัวฉันเป็นใคร ไม่ใช่ใครอื่นไกล แต่คนอื่นเริ่มไกลออกไป เจือจางลง ฉันเริ่มสับสนว่าคนที่เข้ามาในชีวิตฉัน เขาเกลียดฉันจริง ๆ หรือเปล่า แม้แต่ศัตรูตลอดกาลของฉัน ไลลา ก็ยังมาหาฉัน จะมาหยามหน้าฉันเหรอ แต่น้ำเสียงไลลามันช่างย้อนแย้งเหลือเกิน เพราะอะไรกันนะ…


Drifting Time Misplaced - ช่วงเวลาและสถานที่อันผิดแปลกไป
ฉันจำได้ว่าอยู่ในงานลีลาศและฉันมาเพื่อฉีกหน้า…ใครสักคนที่ฉันกลับจำหน้าคนดังกล่าวไม่ได้แล้ว ฉันเริ่มเห็นใบหน้าของทุกคนมัวหมอง เสียงเพลงในงานนั้นฟังดูประหลาดและขาดหายไปบางท่อน และตราบใดที่ฉันยังอยู่ ณ ตรงนี้ แทนที่ฉันจะรู้สึกสะใจที่จะได้ล้างแค้นและฉีกหน้าใครบางคน ฉันกลับรู้สึกกระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก คนที่เข้ามาคุยกับฉันทำให้ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก ภาพตรงหน้าเริ่มแตกหักลงและเริ่มออกห่างทุกขณะ ฉันต้องไปสูดอากาศเสียหน่อยแล้ว…


Temporary Bliss State - สภาพสบายใจชั่วคราว
ฉันรู้สึกสบายใจเมื่อได้อยู่คนเดียว…แต่ก็ชั่วคราวเท่านั้น ฉันลองหวนนึกกลับไปที่งานลีลาศนั่นอีกครั้งแต่หนนี้ มันมีหลายสิ่งขาดหายไป ทุกอย่างเริ่มแหลกเหลวมากขึ้น แม้ภาพสถานการณ์ต่าง ๆ จะดูเหมือน ๆ กันหมด แต่ฉันกลับรู้สึกว่ามันขาด ๆ หาย ๆ ไปอย่างน่าเหลือเชื่อ


Sudden Time Regression Into Isolation - การเสื่อมสภาพของเวลานำไปสู่ความโดดเดี่ยว
ฉันเริ่มเข้าใจหลาย ๆ สถานการณ์แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น อะไรที่ฉันไม่คุ้นเคยในช่วงแรกกลับทำให้ฉันชินชาไปกับมัน แต่กลับกัน ความทรงจำหลาย ๆ สิ่งเริ่มพังทลายลง มันแทนที่ด้วยความสับสนและความสยองขวัญ รวมไปถึงความยุ่งเหยิงและกระจัดกระจายมากกว่าเดิม ยากเกินกว่าที่จะเรียบเรียงได้แล้วว่ามันคืออะไรกันแน่ ตัวฉันเองก็ใช้เวลาเหล่านี้ไปกับการอยู่คนเดียว คนรักคนใหม่ของฉัน…คือใครกันนะ


Place In The World Fades Away - จุดยืนบนโลกนี้ได้มลายหายไปแล้ว
อา…ฉันจำได้แล้ว ทุก ๆ อย่าง…ทุก ๆ อย่างเลย ในหัวของฉันมันก็แค่เรื่องปรุงแต่งขึ้นมาจากพื้นฐานของความเป็นจริง ฉันจำได้แล้ว ฉันเคยทะเลาะกับไลลา แต่สุดท้ายเราก็คืนดีกัน ฉันได้แต่งงานกับกียุลและใช้ชีวิต วัยทำงานพวกเราก็ฝ่ามันไปด้วยกัน มีลูกเลี้ยงลูก จนกระทั่งโรคร้ายก็เข้ามาหาฉัน และจิตฉันก็ปรุงแต่งเรื่องไร้สาระขึ้นมา ทุกคนที่เข้ามาหาฉันไม่ใช่ศัตรูคู่อาฆาตหรือคนที่แบนฉันแต่อย่างใด ฉันคิดไปเอง ฉันเริ่มจำพวกเขาไม่ได้ ภาพมันเริ่มจางลงเหมือนสีที่ค่อย ๆ ซีดลงเมื่อโดนแสงแดด วาระสุดท้ายของฉันอยู่บนเตียงของผู้ป่วย ทุก ๆ คนที่เกี่ยวข้องกับฉันเฝ้าไข้ฉันมาโดยตลอด ดูเหมือนว่านัดรวมญาติกันมาเลย อย่าร้องไห้เลย…ถ้าร้องไห้ฉันก็แย่น่ะสิ…ฉันยังอยากจากไปด้วยรอยยิ้มนะ…

“ว่าแต่…ฉันลืมไปเลยล่ะว่าจะพูดเรื่องอะไร…”