บทที่ 173 : ความจริงที่แสนเจ็บปวด
"เอ๋ แม่ทัพอันดับที่ 1 ของจอมมารคือ ลูกชายของพวกคุณเหรอ ?!" กัมโบ้ ตกใจ "ตั้งแต่ที่ผมหายไป อาณาจักรนี้ก็ยังโลกสวยเหมือนเดิมเลยนะครับ ไม่ยอมเปิดรับโลกใหม่ให้คนอื่นเข้า เอาแต่ข้ออ้างมาบอกว่า อาณาจักรอยู่อย่างสงบมาหลายปี จนถึงเวลาจนมุมจริงๆก็ต้องมาเปิดให้เข้า แล้วก็ยังมาฝึกผมซะหนักเพื่อจะให้มาปกครองบ้านเมืองโง่ๆนี่อีก ผมเลยแกล้งตายแล้วหนีออกมาเพื่อร่วมมือกับจอมมารยังไงหละ" นาธาน ระบาย "ไม่ใช่อย่างที่คิดนะคะ" "หุบปากซะ ยัยเด็กเวร แกไม่ได้ถูกพ่อกับแม่กดดันแบบฉันเหมือนเมื่อก่อน แกไม่มีทางรู้หรอก" รูเมีย พูดแต่โดน นาธาน แทรก
"เอ๋ แม่ทัพอันดับที่ 1 ของจอมมารคือ ลูกชายของพวกคุณเหรอ ?!" กัมโบ้ ตกใจ "ตั้งแต่ที่ผมหายไป อาณาจักรนี้ก็ยังโลกสวยเหมือนเดิมเลยนะครับ ไม่ยอมเปิดรับโลกใหม่ให้คนอื่นเข้า เอาแต่ข้ออ้างมาบอกว่า อาณาจักรอยู่อย่างสงบมาหลายปี จนถึงเวลาจนมุมจริงๆก็ต้องมาเปิดให้เข้า แล้วก็ยังมาฝึกผมซะหนักเพื่อจะให้มาปกครองบ้านเมืองโง่ๆนี่อีก ผมเลยแกล้งตายแล้วหนีออกมาเพื่อร่วมมือกับจอมมารยังไงหละ" นาธาน ระบาย "ไม่ใช่อย่างที่คิดนะคะ" "หุบปากซะ ยัยเด็กเวร แกไม่ได้ถูกพ่อกับแม่กดดันแบบฉันเหมือนเมื่อก่อน แกไม่มีทางรู้หรอก" รูเมีย พูดแต่โดน นาธาน แทรก
![[Image: Kuroto_Continue_Meme.gif]](https://img.a4h6.c18.e2-4.dev/Kuroto_Continue_Meme.gif)